اشتباهات والدین که باعث لوس شدن کودکان می شود
با آنها چانه میزنیم
هر زمان کودک ما خواستهای دارد، با او چانه میزنیم. جملهی «اگر دختر خوبی باشی، برایت میخرم» در غرفهها و فروشگاهها فراوان شنیده میشود. وقتی هم که کودکمان رفتارش را تغییر نمیدهد، ما همچنان ادامه میدهیم، «خیلی خوب، یک شانس دیگر به تو میدهم!» و البته این فرصت به فرصتهای دوم و سوم و… هم میرسد. راهکار مورد علاقهی من، این جمله است: قول میدهم که بعدا این کار را انجام دهم. چانهزنی ابزار مفیدی است به شرط اینکه مؤثر باشد. شما باید خط قرمزی تعریف کنید و مراقب آن باشید. اگر از خط قرمز عبور کردید، چانهزنی نتیجهای در بر نخواهد داشت.
اتاقشان را مرتب میکنیم
گاهی اوقات دیگر نمیتوانیم این همه ریخت و پاش را تحمل کنیم. انگار در اتاق کودکمان بمب منفجر شده است. لباسهای کثیف، حولهی خیس، تخت خواب نامرتب، همه جا به هم ریخته و دیوار لک شده است. همه جا کثیف است و کثیفتر هم میشود؛ اما فرزندمان هنوز اجازه دارد به همهی برنامهها و بازیهایش بپردازد! هنوز اجازه دارد چندین ساعت تلویزیون تماشا و با دوستانش بازی کند. اینکه از او بخواهیم اتاقش را مرتب کند، بینتیجه است پس خودمان دست به کار میشویم. نکتهی این ماجرا این است: او به اینکه همیشه کسی شلوغکاریهایش را مرتب کند، عادت میکند. نتیجه چیزی نیست جز یک بچه لوس.
کیفشان را همه جا حمل میکنیم
البته که ممکن است کیف کودکمان سنگین باشد. گاهی بعضی چیزها سنگین هستند. کودک ما باید مسئولیت آنها را به عهده بگیرد. وقتی هنگام برداشتن آنها از مدرسه، کیف و لباس و هر چیز دیگری را خودمان تا ماشین میبریم، زیادهروی میکنیم. ما خدمتکار بارکشِ او نیستیم.
همیشه برنامههای کودک را در اولویت میگذاریم
«برنامه تغییر کرد، باید به مسابقهی فوتبال ببریمش.» و البته اغلب اوقات اصلا اشکالی ندارد. البته که ما دوست داریم مسابقهی فرزندمان را تماشا کنیم اما نه همیشه. گاهی کودک ما باید در اولویت بعدی قرار بگیرد. حتما راهی برای رساندن فرزندمان به مسابقه پیدا میکنیم، او به فوتبالش میرسد و احتمالا بهتر از همیشه بازی میکند چون ما آنجا نیستیم که هر ۵ دقیقه با فریادهایمان حواسش را پرت کنیم. اگر هر از گاهی به تماشای مسابقههای او نروید، بازیاش بهتر میشود.
میخواهیم آنها همیشه به هر قیمتی خوشحال باشد
قرار نیست بچهها همیشه خوشحال باشند. اشکالی ندارد اگر آنها همیشه به آنچه میخواهند نرسند، یا نتوانند کاری را که دوست دارند بکنند یا به جایی که دلشان میخواهد بروند. آنها گاهی باید کارهای خانه را انجام بدهند، با خانواده وقت بگذرانند و با ما به خرید بیایند، پس به چشمغرهها و صدای پُف کردنهایشان به نشانهی عصبانیت توجه نکنید و کارتان را بکنید. هیچ اشکالی ندارد زیرا قرار نیست همیشه همه چیز مطابق میل آنها و برای شاد کردن آنها باشد.
با همسر خود هماهنگ عمل نمیکنیم
این یک اشتباه رایج است. کودک میخواهد شب خانهی دوستش بماند، مادر میگوید «نه»؛ پدر میگوید «حتما، چه اشکالی دارد؟!» ما پدر و مادرها همیشه از یک منظر به قضایا نگاه نمیکنیم، اما اگر در مقابل فرزندانمان متحد و همنظر باشیم، آنها کمتر بهانهگیری میکنند. ما باید تلاش کنیم که در کوتاهترین زمان به توافق برسیم و بحث را دربارهی تفاوت عقیدهمان به بعد موکول کنیم. در غیر این صورت بچهها یاد میگیرند والدین را در مقابل یکدیگر قرار دهند.
هیچ مسئولیتی به کودکمان نمیسپاریم
بچهها باید در کارهای خانه مثل چیدن میز، جمع کردن آن، گذاشتن ظرفها در ظرفشویی و مرتب کردن نقش داشته باشند.
بدرفتاری و نمرات بد آنها را توجیه میکنیم
ما زیاد دچار این اشتباه میشویم. رفتار غلط، غلط است. «پسرم خسته و عصبانی است» دلیل وحشتناکی است. «دیشب تا دیروقت مشغول تمرین بود و به همین خاطر نتوانست تکلیفش را (که از یک ماه پیش تعیین شده بود) انجام دهد» اصلا قابل قبول نیست. ما نباید رفتار بد و کمکاری فرزندمان را توجیه کنیم. بدون نظم و انظباط، فرزندان ما لوس و بهانهگیر بار میآیند.
با معلم یا مربی کودکمان بحث و جدل میکنیم
بیشک باید از فرزندمان پشتیبانی کنیم اما نه پیش از اینکه آنها از حق خودشان دفاع کرده باشند. وقتی معلم فرزندمان تأکید میکند که او به اندازهی کافی تلاش نمیکند، باید به حرفش اعتماد کنیم.
اشتباهات والدین که باعث لوس شدن کودکان می شود
با آنها چانه میزنیم
هر زمان کودک ما خواستهای دارد، با او چانه میزنیم. جملهی «اگر دختر خوبی باشی، برایت میخرم» در غرفهها و فروشگاهها فراوان شنیده میشود. وقتی هم که کودکمان رفتارش را تغییر نمیدهد، ما همچنان ادامه میدهیم، «خیلی خوب، یک شانس دیگر به تو میدهم!» و البته این فرصت به فرصتهای دوم و سوم و… هم میرسد. راهکار مورد علاقهی من، این جمله است: قول میدهم که بعدا این کار را انجام دهم. چانهزنی ابزار مفیدی است به شرط اینکه مؤثر باشد. شما باید خط قرمزی تعریف کنید و مراقب آن باشید. اگر از خط قرمز عبور کردید، چانهزنی نتیجهای در بر نخواهد داشت.
اتاقشان را مرتب میکنیم
گاهی اوقات دیگر نمیتوانیم این همه ریخت و پاش را تحمل کنیم. انگار در اتاق کودکمان بمب منفجر شده است. لباسهای کثیف، حولهی خیس، تخت خواب نامرتب، همه جا به هم ریخته و دیوار لک شده است. همه جا کثیف است و کثیفتر هم میشود؛ اما فرزندمان هنوز اجازه دارد به همهی برنامهها و بازیهایش بپردازد! هنوز اجازه دارد چندین ساعت تلویزیون تماشا و با دوستانش بازی کند. اینکه از او بخواهیم اتاقش را مرتب کند، بینتیجه است پس خودمان دست به کار میشویم. نکتهی این ماجرا این است: او به اینکه همیشه کسی شلوغکاریهایش را مرتب کند، عادت میکند. نتیجه چیزی نیست جز یک بچه لوس.
کیفشان را همه جا حمل میکنیم
البته که ممکن است کیف کودکمان سنگین باشد. گاهی بعضی چیزها سنگین هستند. کودک ما باید مسئولیت آنها را به عهده بگیرد. وقتی هنگام برداشتن آنها از مدرسه، کیف و لباس و هر چیز دیگری را خودمان تا ماشین میبریم، زیادهروی میکنیم. ما خدمتکار بارکشِ او نیستیم.
همیشه برنامههای کودک را در اولویت میگذاریم
«برنامه تغییر کرد، باید به مسابقهی فوتبال ببریمش.» و البته اغلب اوقات اصلا اشکالی ندارد. البته که ما دوست داریم مسابقهی فرزندمان را تماشا کنیم اما نه همیشه. گاهی کودک ما باید در اولویت بعدی قرار بگیرد. حتما راهی برای رساندن فرزندمان به مسابقه پیدا میکنیم، او به فوتبالش میرسد و احتمالا بهتر از همیشه بازی میکند چون ما آنجا نیستیم که هر ۵ دقیقه با فریادهایمان حواسش را پرت کنیم. اگر هر از گاهی به تماشای مسابقههای او نروید، بازیاش بهتر میشود.
میخواهیم آنها همیشه به هر قیمتی خوشحال باشد
قرار نیست بچهها همیشه خوشحال باشند. اشکالی ندارد اگر آنها همیشه به آنچه میخواهند نرسند، یا نتوانند کاری را که دوست دارند بکنند یا به جایی که دلشان میخواهد بروند. آنها گاهی باید کارهای خانه را انجام بدهند، با خانواده وقت بگذرانند و با ما به خرید بیایند، پس به چشمغرهها و صدای پُف کردنهایشان به نشانهی عصبانیت توجه نکنید و کارتان را بکنید. هیچ اشکالی ندارد زیرا قرار نیست همیشه همه چیز مطابق میل آنها و برای شاد کردن آنها باشد.
با همسر خود هماهنگ عمل نمیکنیم
این یک اشتباه رایج است. کودک میخواهد شب خانهی دوستش بماند، مادر میگوید «نه»؛ پدر میگوید «حتما، چه اشکالی دارد؟!» ما پدر و مادرها همیشه از یک منظر به قضایا نگاه نمیکنیم، اما اگر در مقابل فرزندانمان متحد و همنظر باشیم، آنها کمتر بهانهگیری میکنند. ما باید تلاش کنیم که در کوتاهترین زمان به توافق برسیم و بحث را دربارهی تفاوت عقیدهمان به بعد موکول کنیم. در غیر این صورت بچهها یاد میگیرند والدین را در مقابل یکدیگر قرار دهند.
هیچ مسئولیتی به کودکمان نمیسپاریم
بچهها باید در کارهای خانه مثل چیدن میز، جمع کردن آن، گذاشتن ظرفها در ظرفشویی و مرتب کردن نقش داشته باشند.
بدرفتاری و نمرات بد آنها را توجیه میکنیم
ما زیاد دچار این اشتباه میشویم. رفتار غلط، غلط است. «پسرم خسته و عصبانی است» دلیل وحشتناکی است. «دیشب تا دیروقت مشغول تمرین بود و به همین خاطر نتوانست تکلیفش را (که از یک ماه پیش تعیین شده بود) انجام دهد» اصلا قابل قبول نیست. ما نباید رفتار بد و کمکاری فرزندمان را توجیه کنیم. بدون نظم و انظباط، فرزندان ما لوس و بهانهگیر بار میآیند.
با معلم یا مربی کودکمان بحث و جدل میکنیم
بیشک باید از فرزندمان پشتیبانی کنیم اما نه پیش از اینکه آنها از حق خودشان دفاع کرده باشند. وقتی معلم فرزندمان تأکید میکند که او به اندازهی کافی تلاش نمیکند، باید به حرفش اعتماد کنیم.
تیم ما در سال ۱۳۹۰ متشکل از مهندسان فارغ التحصیل از بهترین دانشگاه های ایران تشکیل شد و فعالیت اقتصادی خود را شروع نمود
درباره ما بیشتر بدانید